Çünkü insanlar kendi çalıştıklarıyla yaşamayı bıraktılar ve başkalarının emeğine muhtaç duruma geldiler. Eskiden insanlar Tanrı'nın kanunlarına göre yaşıyorlardı. Kendilerinin olanla yetiniyor, başkalarının ürettiklerine göz dikmiyorlardı.
İncil'i tam açıldığı yerden okumaya başladı: "Ben açtım, sen bana et verdin, ben susamıştım, sen bana içecek verdin, ben bir yabancıydım ve sen beni evine aldın.Benim kardeşlerime bu kadarcık bir iyiliği bile yaparsan, ben onu kendime yapılmış sayarım."
Şimdi sabahleyin kocamla ben uyandığımızda birbirimize daima sevgi sözleri söylüyor, sakin ve huzurlu yaşıyoruz. Kavga edecek hiçbir şeyimiz yok. Ve de konuşmak için, ruhlarımızı düşünmek ve dua etmek için zamanımız var. Zenginken ilgilenmemiz gereken o kadar çok şey vardı ki, kocamla ben ne birbirimizle konuşmaya, ne ahiret hayatımızı düşünmeye ne de Allah'a dua etmeye vakit bulabiliyorduk. Misafirlerimiz olurdu, önlerine ne yemek koyalım, onlara ne hediyeler verelim de hakkımızda kötü konuşmasınlar diye düşünmek zorundaydık. Sonra kurtlar bir tayı yada buzağıyı öldürecek yada hırsızlar atlarımızı çalacak diye hep bir korku içinde olurduk.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder