Gençlikte idealist olunuyor. Hepimiz öyle yetiştik. Etrafı toz pembe görüyorduk. Oğlum bak, ben de gençken dünyaya nizam vermeye kalkmıştım, ne delilik, arkadaşlarla bir dernek kurmaya kalkmıştık. Güzeldi, asil duygulardı ama akla dayanmıyordu, gerçekçi değildi.
Durduğumuz noktada inançlarımızın eskidiğini, yabancılaştığını hiç tecrübe etmediniz mi? En acı kayıp budur: Gerilemiş ruhların mütemadiyen tavizler vererek hayatla, zaruretle uyuşmaları...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder