Birisi bana "İslam aleminin en önemli ve en yaygın problemi nedir?" diye sorduğu zaman düşünmeden ve tereddüt etmeden cevap verdim: "Problem yönetici ve halk problemidir. Yönetilen ve yöneten arasında korkunç bir uçurum vardır."
Batı kızarmış bir meyvedir, ne zaman yere düşeceği belli olmaz.
Gerçekten akıl, düşünce, kalp Batı fabrikasında yapılır. Fabrika çalışmasını Doğuda sürdürür.
Felsefenin gayesi bilmektir, dinin gayesi ise inanmaktır. Felsefenin hedefi katı bir düşüncedir, donuk halde gözler önünde canlanır. Dinin hedefi ise hareket dolu bir güç ve atılım dolu bir ruhtur.
Din, az veya çok aklın verilerine tam olarak bağlanmaz, buna kalbin desteğini de ekler.
Bilgi alanımızın genişlemesiyle bilgisizlik alanımız da genişliyor. Zira her yeni dairenin çemberi bir diğer dairenin çemberini hem içten hem de dıştan keser. İnsan aklı gözleyebildiği her noktanın ötesinde göremediği birçok noktaların bulunduğunu kabullenmekten başka bir şey yapamaz.
Çağımızda toplumun değişik kesimlerinde din ruhunu geliştirme zaruretine inanmayan, kalkınmasını din dışı unsurlara bağlayıp da kalkınmış, köklü bir devlet düzeni kurmuş bir devlet yaşayabilir mi?
Psikolojik haller bir çelişkiden doğmakta ve bir çelişkide son bulmaktadır. Mesela ilim arzusu cehli itirafla nihayete ermektedir. Eğlence isteği kasılmayla son bulmaktadır. Sanki her şey kendi özünde kendisini yok eden mikrobu da taşımaktadır. Mutluluk yolunda aşırı ihtiras insandaki huzur ve hoşntluğu giderir, elemin daha çok artmasına sebep olur. (Auguste Sabatien)
İnsanın başlangıçta barınak olarak mağaralarla yetinmesi, örtü olarak hayvan derileriyle örtünmesi onun meşgalelerinin azlığını ve maddi arzularının gelişmemiş olduğunu, binaenaleyh dini duygusunu geliştirmek için geniş bir düşünce zamanına sahip bulunduğu ve böylece ruhi değerlerini geliştirebileceğine delil olmaz mı? Bunun tersi olarak günümüzde insanların medeni hayat içerisinde fazlasıyla haşrüneşir olması sonucunda manevi duygular gittikçe azalıp zayıflamakta mıdır?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder