İşlediğimiz günahlar değil mi, bizi başkalarının günahkarlığına inandıran? Kendimizi affetmemizdeki bu korkunç hoşgörü değil mi başkalarını affetmemizi bu kadar zorlaştıran?
En güzel zamanlarda bile daha güzeli olup olmadığını merak edeceğiz, yetinmeyeceğiz, arayacağız "tekdüzelik" bizim için büyük bir lanet olacak, tabiata hayran olacağız ama parçası olduğumuz o tabiata benzemeyi şiddetle reddedeceğiz.
Kendi yarattığı kadınları örtülere ve evlere hapseden tanrılarla pek ilgim yok. "Bak çocuğum şu benim yarattığım bacaklara, kalçalara, bak şu salıntılı yürüyüşlere, bak evladım"diyen bir tanrıyla dostum ben.
Bir kadın "Ben üşüyorum" dediğinde bunun cevabının "üstüne bir şey al", "istersen taksiye binelim","eve geldik zaten" türünden bir söz olmadığını "üşüyorum" dediğinde kadının "bana sarılsana" demek istediğini ve ona sarılmak gerektiğini öğrenmek epey zamanımı aldı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder