Benim ben olmam, onun da o olması salt bir rastlantıydı. Benim ben olmam, yabancı diller bilmem, üniversitede okumam, kültürlü sayılmam kendi marifetim değil, bir rastlantının sonucuydu sadece. O talihsizdi, ben talihliydim işte o kadar. Kendimi bir şey sanan ben, toplumsal ve ekonomik düzenin korkunç haksızlığının bir ürünüydüm sadece. O köylü kızı benden çok daha akıllı çok daha yetenekliydi belki de. Ama o kulübenin önünde kalmaya mahkumdu ömrü boyunca.
Bir genç kızsın artık, bir erkek arkadaşın olabilir. Sana rica ediyorum, dağlarda bayırlarda, ıssız yerlerde gizlice buluşma onunla. Burada evin var, odan var, arkadaşını buraya getir. Ben de tanışayım onunla.
Yalnızlıkların en kötüsü başkalarının arasında çekilen yalnızlıktır.
Bense bir diploma fabrikasında çalışan biri olarak gerçek bilginin ve gerçek kültürün okullarla ve üniversitelerle ilgisi olmadığını anladığımı söylüyormuşum, bir insanın bir yığın diplomayla karacahil kalabileceğini savunuyormuşum.
Gençliğin mutluluğu, gençlerin kendileri dışında neredeyse herkesin inandığı koca bir yalandır. Hiçbir gencin "genç olduğum için aman ne mutluyum"dediği duyulmamıştır. Ama ihtiyarlar "ah gençken ne mutluydum"diyerek kendilerini aldatıp dururlar.
Zaten bir yaşa kadar siz çocuklarınızı azarlarsınız, ondan sonra çocuklarınız sizi azarlamaya başlar.
Beni asıl şaşırtanlar mutsuz bir evlilikten sonra başka biriyle yeniden evlenenlerdir. Mutlu bir evlilik yaşayanların dul kalınca yeni bir eş edinmesini çok doğal karşılıyorum. Çünkü onlar nikahta keramet vardır olduğuna sahiden inanıyorlar. yeni bir eşin de onları mutlu edeceğini sanıyorlar. Ama mutsuz olanların bu acı deneyimi yinelemelerine aklım ermiyor. Sokrates "evlenin evlenin" demiş, "iyi bir eş bulursanız mutlu olursanız, bulamazsanız filozof olursunuz."
Ana sevgisinin ömür boyu süren gönüllü bir kölelik olduğunu kabul etmemiz gerekir.
Kabahat erkeklerde değil, törelerin ve düzenin bozukluğunda. Erkekler eziliyor ve kendileri ezildikçe kadınları ezmeye kalkıyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder