Bir insanın yüzünden ne okunabilir? Çok az şey... Ne acımasızlık, ne de gönül güzelliği yüzün rengini değiştirir, cimrilik yada cömertlik burnun büyüklüğüne yada alnın biçimine damgasını vurmaz. Tanrı sevgisini yada inançsızlığı gözlerden okuyamazsınız. Kötü bakışlı dindarlar olduğu gibi, pırıl pırıl bakan caniler de vardır.
Kendini ihtiyar hissediyordu. Tanrının güzelliklerini gören insanda dünyaya özgü tüm tutkular yok oluyordu ve gençlik dünyaya özgü tutkuların kaynaşması değil de neydi?
Gençlik güzeldi. Yetişkini böylesine çirkin yapan şey kötü düşüncelerdi, kinler, alçaklıklar, yalanlar, pis kıskançlıklar, kendini evrenin merkezi sanan insanın kibirli bencilliği, tembelliğin mutlu edilgenliği yürek yoksulluğu, ölümün unutuluşu ve daha da kötüsü, ölüm korkusu.
Ağızlarından tek şikayet sözü duyulmayanlar sadece gençlerdir. Neden? Her gencin yüreğinde bir başkaldırı filizi yeşerdiği için mi? Her başkaldırı bir ümitle beslendiği için mi? Yahut da büyükleri gibi henüz rahat bir hayatın alışkanlığıyla yumuşamamış olduklarından mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder