Acısı o karadeliğe sokulmaktan geliyordu. Fakat oraya
girmesini engelleyen şey hayatını gerektiği gibi yaşamış olduğuna inanmasıydı.
Ne yazık ki kendini haklı görmesi hem takılıp ileri gidememesine hem de daha ok
acı çekmesine sebep oluyordu.
Yüzünü gizlersen utanırlar, ruhlarını alırsan ölürler ve
özleri olan toprağa dönerler. Ruh verirsen doğarlar ve yeryüzünü canlandırılar.
Allaha hamd olsun.
En kof ceviz bile kırılmak ister. Olgun yemişler tutunamaz
ağaca. Öyleyse kabuğum kırılacak diye hayıflanmamalıdır insan. Toğrağa düşmemek
için çırpınmamalıdır meyve. Düşün! Bir şeyin geldiği yere dönmesi kadar
sevindirici ne olabilir?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder